خضاب خون

ای غیاث مستغیثان ثارِ(1)تو در کربلاست

نیزه در قلب ،تیر در حلق، سینه آماج بلاست

دست قطع و تیرباران در زمین و در سماء

غرق خون گوید:عزیز و عشق و معبودم خداست

چهره و سر در خضاب از خون و سر بر آسمان

دم به دم گوید:نگار و حُب و محبوبم خداست

(1)ثار یعنی خونخواه و خونبهاء و امام حسین چون خون بهاء و خونخواه او خداست به او ثارالله می گویند.

کربلای فاطمه

یا رب این مرغ خیالم با تو دارد زمزمه

دم به دم گیرد بهانه، کربلای فاطمه

می پرد از آشیانش در کنار علقمه

می کشد بو از تراب و از فرات فاطمه

می رود بین الحرم در جلوگاه فاطمه

سربه سر جوید عزیز و خون نگار فاطمه

می پرد گه در نجف بر قبر یارِفاطمه

بار دیگر در بقیع و در منایِ فاطمه

گه رود در کاظمین، چشم و چراغ فاطمه

گه پرد سامره ات جوید نگار فاطمه

گه به طوست می رود بوسد رضای فاطمه

گه رود در روض? احمد جوار فاطمه

من چه گویم گشته مجنون این خیالم فاطمه

هم پریش و مضطر و هم روسیاهم فاطمه

با که گویم دردِخود، یارب! به جان فاطمه

سوخت جان و آشیانم کربلای فاطمه

کعبه و قدس غرقِ عزا

چرا عرش و سماء گشته سیه پوش

ملائک، جن و انس افتاده مدهوش

ائمه، انبیاء از گریه بیهوش

مدینه، قدس و کعبه، شد سیه پوش

ای مدینه

ای مدینه در شب تارِتو دارم زمزمه

می پرد مرغ خیالم در بقیع فاطمه

این کبوتر گشته مجنون در کنار علقمه

از بقیع تا کربلا جوید نگارِفاطمه

نگارِفاطمه

طوطیایِ چشمِ من اسم مبینِ فاطمه

دارویِ دردهای من خاک حسینِ فاطمه

آمدم در بارگاه دخت پاکِ فاطمه

تا بگیرم توشه از صحن و سرای فاطمه

ماه آذر می زند آتش به جانم فاطمه!

سینه مالا مالِ آتش از نگار فاطمه

می رود قلب و دلِ من کربلای فاطمه

گه بقیع، گه روض? احمد،جوارِ فاطمه

گه وداع و ندبه و اشکِ حسینِ فاطمه

عصمتِ معصومه و حلم و وقار فاطمه

یا رب چرا بین الحرم روح و روانم می برد

گه روضه رضوان برد، آرام جانم می برد

آه این بیابان بقیع اندر خیابانی وسیع روح و روانم می برد

این سنگ و خاشاک وسیع اندر بیابان بقیع قلب و روانم می برد